ಪೀಯೂಷ

 ಪರ್ಯಾಯ ದ್ವೀಪದಂತಹ ಜಾಗ.. ಮೂರು ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿಯೂ ದೃಷ್ಟಿ ಹರಿಸಿದರೆ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಹರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕೃಷ್ಣಾ ಒಮ್ಮೆ ಸೊರುಗುತ್ತಾ, ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಮೈ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಸೊಕ್ಕಿ ಹರಿಯುವುದು ಕಾಣಿಸುತಿತ್ತು. ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಬೋಳು ಬೋಳಾದ ದಾರಿ ಇತ್ತ ಊರು ಅತ್ತ ಕಾಡು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆರಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ಕರೆಂಟ್ ಮತ್ತೆ ಬರುವುದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹನ್ನೆರಡಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಾ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಹನ್ನೆರಡಕ್ಕೆ ಹೋದರೆ ಸಂಜೆ ಆರಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಅಲ್ಲಿಯ ಜನರ ನಂಬಿಕೆ. ಹೋಗುವ ಸಮಯ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಆಗದಿದ್ದರೂ ಬರುವುದು ಮಾತ್ರ ಅದರ ಇಚ್ಚೆಗೆ ಬಿಟ್ಟ ವಿಷಯವಾಗಿತ್ತು. ಮಳೆ ಬಂದರೆ, ಮರ ಬಿದ್ದರೆ ಯಾವಾಗ ಬರುತ್ತಿತ್ತೋ ಹೇಳುವುದು ಕಷ್ಟ ದಿನ ವಾರಗಳು ಆದರೂ ಆಗುತಿತ್ತು.  ಸುತ್ತಲೂ ಮರಗಿಡಗಳು ಇದ್ದರೂ ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಧಗಧಗಿಸುವ ಸೂರ್ಯನ ಮುಂದೆ ಸೋತು ಶರಣಾಗಿ ಎಲೆ ಉದುರಿಸಿಕೊಂಡು ಮೌನವಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಅವನ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಉರಿಯುವ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಿಲುಕಿದ ಮನೆಯ ಮಾಡು, ಗೋಡೆ, ನೆಲಕ್ಕೆ ಹಾಸಿದ ಕಪ್ಪು ಕಲ್ಲುಗಳು ಕಾದು ಬಸವಳಿದು ಅವನು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಡಲು ತೊಡಗುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ಇಡೀ ಮನೆ ಉಬ್ಬೆ ಹಾಕಿದ ಹಾಗಾಗಿ ಬಿಡುತಿತ್ತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಕರೆಂಟ್ ಬರಲಿಲ್ಲವೆಂದರೆ ಮುಗಿಯಿತು. ಬಿರು ಬೇಸಿಗೆಯಲ್ಲೂ ಒಂದು ತೆಳು ರಜಾಯಿ ಹೊದೆದು, ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅದನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸುತ್ತಿಕೊಂಡು ಮುದುರಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಮಲಗುತ್ತಿದ್ದ ಮಲ

  ನಾನಾಗ ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕವಳು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಊರಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಯಾಕೆ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂಭ್ರಮ ಶುರುವಾಗಿ, ಮಾತು ಕತೆ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಅದಾಗಲೇ ಬಹಳ ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಊರವರು ಸೇರಿ ಇಟ್ಟಿಗೆ ಮಾಡುವುದು ಅದನ್ನು ಜೋಡಿಸುವುದು ನಡೆಯುತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಏನೋ ಗಡಿಬಿಡಿ, ತುಸು ಟೆನ್ಶನ್. ಅವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳುವಾಗಲೇ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಎರಡು ಗಂಟೆಗೆ ರಥ ಬರುತ್ತಂತೆ ಎನ್ನುವ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತ್ತು. ರಥ ಎಂದರೆ ಜಾತ್ರೆ ಅನ್ನೋದಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಒಹ್ ಇದಾ ವಿಷಯ, ಅದಕ್ಕೇನಾ ಈ ಹಡಾವುಡಿ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಂಭ್ರಮ. ಊರಿಗಿಂತ ಬೇಗ ಎದ್ದು ಇವತ್ತು ರಥ ಅಲ್ವೇನೆ ತಲೆಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸು ಅಂತ ಅಜ್ಜಿಗೆ ರಗಳೆ ಮಾಡಿ ಚೆಂದದ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಗಡಿಯಾರ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅದು ನಿಧಾನ ಹೋಗ್ತಾ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸಿ ಕಿರಿಕಿರಿ ಆದಾಗ ಮಾತ್ರ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಗಂಟೆಗೆ ಇಟ್ಟರೆ ಆಗೋಲ್ವೇನೇ ಬೇಗ ಎರಡು ಗಂಟೆ ಆಗುತ್ತೆ ರಥ ಬರುತ್ತೆ ಎಂದಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಹುಚ್ಚು ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಆಗಬೇಕಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗೋದು ಎಂದು ತನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನಳಾಗಿದ್ದಳು. ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಬೈಯುತ್ತಾ ಜಗುಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಬರುವ ರಥಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದೂ ಅಂಗಡಿ ಬಂದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ತಲೆಯಲ್ಲಿ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಸೇರುವುದು, ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟಿದ್