Posts

 ಅಮೃತಕ್ಕಾಗಿ ಹಾಲ್ಗಡಲು ಕಡೆಯುವ ನಿರ್ಧಾರವಾಯಿತಂತೆ. ದೇವತೆಗಳು ಒಂದು ಕಡೆ ದೈತ್ಯರು ಒಂದು ಕಡೆ. ಎರಡು ವಿರುದ್ಧಗಳು ಒಂದಾಗಿ ಕಡೆಯುವ ಘಟನೆ.    ಜೀವನ ವೈರುಧ್ಯಗಳ ಸಂಗಮ ಅಂತಾರೆ. ಪರಸ್ಪರ ವಿರುದ್ಧ ಬಿಂದುಗಳು ಇದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಸರಳ ರೇಖೆ ನಿರ್ಮಾಣ ಆಗುತ್ತದೆ.  ಅಂದರೆ ಪರಸ್ಪರ ವಿರುದ್ಧ ಇರುವವರು ಒಟ್ಟಾಗಿ ಮಥಿಸಿದರೆ ಅಮೃತ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ಇದರಿಂದ ಸಾಬೀತಾಯಿತು. ಒಂದು ಹೊಸ ನೋಟ ಸಿಕ್ಕ ಹಾಗಾಯಿತು.  ಒಬ್ಬನೇ ತಂದೆಯ ಇಬ್ಬರು ಮಕ್ಕಳು ದೈತ್ಯರು ಹಾಗೂ ದೇವತೆಗಳು. ಇಬ್ಬಣ. ಎರಡು ವಿರೋಧ ಸ್ವಭಾವ. ಇಬ್ಬರೂ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ ಮಥನ ಸಾಧ್ಯ. ಎದುರುಬದುರು ನಿಂತು ಮಥಿಸಬೇಕು. ಅಂತ ವಿಶಾಲ ಹಾಲ್ಗಡಲು ಮಥಿಸಲು ಕಡಗೋಲು ಮಂದಾರ ಪರ್ವತ. ಮಥಿಸುವ ಅಬ್ಬರಕ್ಕೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನಿಂತಲ್ಲೇ ನಿಲ್ಲಬಲ್ಲ ಸ್ಥೈರ್ಯದ ಪರ್ವತ. ಕಡೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಮೌನವಾಗಿಯೇ  ಆಸರೆ.  ಹಗ್ಗವಾಗಿ ವಾಸುಕಿ. ಕಡೆಯುವ ರಭಸಕ್ಕೆ ಅಂತ ಗಟ್ಟಿ ಪರ್ವತವೂ ಮುಳುಗ ತೊಡಗಿತಂತೆ. ಆಗ ಆಧಾರವಾಗಿ ವಿಷ್ಣು ಕೂರ್ಮವತಾರತಾಳಿ ಗಟ್ಟಿ ಬೆನ್ನಿನ ಆಮೆಯಾಗಿ  ಆ ಭಾರವನ್ನು ಬೆನ್ನ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತನಂತೆ.  ಎಂಥಾ ರೂಪಕ. ಅಂದಿನಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೂ ಬೆನ್ನು ಎಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿ ಎನ್ನುವುದರ ಮೇಲೆಯೇ ಎಷ್ಟು ಭಾರ ಹೊರಬಹುದು ಎನ್ನುವುದು ನಿರ್ಧಾರವಾಗುತ್ತದೆ. ಕುಸಿಯದ ಹಾಗೆ ಸಂಭಾಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಲಿಯುತ್ತೇವೆ.  ಮಥನ ಶುರುವಾಯಿತು. ಕಡೆಯುವ ಎರಡು ಬಣದಲ್ಲೂ ಉತ್ಸಾಹವಿತ್ತು. ತಾವೇ ಗೆಲ್ಲಬೇಕು ಎನ್ನುವುದೂ
 ನಾಳೆ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗು ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕ ಆಫೀಸ್ ಅಲ್ಲಿ ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ಇದೆ ಎಂದು ಫ್ರೆಂಡ್ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ನಾಳೆಯಾ ಎಂದು ಕಂಗಲಾಗಿದ್ದೇ.  ಕಾಲೇಜ್ ಮುಗಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಕಳೆಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿ ದೂರದ ಆಂಧ್ರಕ್ಕೆ ಬಂದು ವರ್ಷ ಕಳೆಯುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಪ್ಪಟ ಆಂಧ್ರದವಳಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ.   ತಿರುಪತಿ ಸೇರಿದ ಮೇಲಂತೂ  ವಿದ್ಯಾಪೀಠ, ತಿರುಮಲ, ಫಿಲ್ಮ್ ಎಂದು ಆರಾಮಾಗಿ ಓಡಾಡಿಕೊಂಡು ಹೊತ್ತು ಹೊತ್ತಿಗೆ ತಿಂದು ಉಂಡಾಡಿ ಗುಂಡನ ಹಾಗಿದ್ದವಳಿಗೆ ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೆ ನಾಳೆಯೇ ಹೊರಡು ಎಂದರೆ ಹೇಗಾಗಬೇಡ? ಹೂ ನಾಳೇನೆ. ರಾತ್ರಿ ಹೊರಟರೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೆಂಗಳೂರು ತಲುಪಬಹುದು,  ಬಿಟ್ಟರೆ ಹೀಗೆ ಇರ್ತಿ. ಸ್ವಲ್ಪ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಕಲಿ, 10 ಗಂಟೆಗೆ ಆಫೀಸ್ ಅಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕು  ಎಂದವನೇ ಮುಂದೆ ಮಾತಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡದ ಹಾಗೆ ಫೋನ್ ಇಟ್ಟಿದ್ದ. ಆಕಾಶವೇ ತಲೆಯ ಮೇಲೆ ಬಿದ್ದ ಹಾಗಾದರೂ ಅಯ್ಯೋ ಬಿಡು ಬರೀ ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ತಾನೇ ಎಂದು ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಸಿದ್ಧಳಾಗಲು ಹೊರಟಿದ್ದೇ.  ಅಂತೂ ಬೆಂಗಳೂರು ಸೇರಿ ಆಫೀಸ್ ತಲುಪಿ ಕುಳಿತರೆ ಸರಿಯಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಕರೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಎದುರಿಗೆ ಇದ್ದಿದ್ದು ಆನಂದ್ ಸಂಕೇಶ್ವರ್. ಅನೌಪಚಾರಿಕ ಮಾತುಕತೆಯ ನಂತರ ಮದುವೆ ಆದರೆ ಕೆಲಸ ಬಿಡ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋದು ಏನಾದರೂ ಇದೆಯಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದರು. ಇಂಟರ್ವ್ಯೂ ಅಲ್ಲಿ ಸೆಲೆಕ್ಟ್ ಆದ ಮೇಲೆ ತಾನೇ ಇವೆಲ್ಲಾ ಎನ್ನುವ ಧೈರ್ಯದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ತಲೆ ಅಲ್ಲಾಡಿಸಿದ್ದೇ. ಸರಿ ನಾಡಿದ್ದು ಬಂದು ಜಾಯಿನ್

ಮಳೆಗಾಲದ ತಯಾರಿ. (ಹನಿ ಕಡಿಯದ ಮಳೆ)

ಮೇ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲಾ ಮಳೆಯ ದಿಬ್ಬಣ ಅಡಿಯಿಡುತಿತ್ತು. ದಿಬ್ಬಣವೆಂದರೆ ಗೌಜಿ ಗದ್ದಲ ಇಲ್ಲದೆ ಇದ್ದರೆ ಆಗುತ್ತದೆಯೇ? ಹಾಗಾಗಿ ಗುಡುಗು ಸಿಡಿಲುಗಳ ಆರ್ಭಟ, ಕೋರೈಸುವ ಮಿಂಚು, ಭೋರೆಂದು ಬೀಸುವ ಗಾಳಿ, ತನ್ನ ಆವೇಶವನ್ನೆಲ್ಲಾ  ಒಮ್ಮೆಗೆ ಹೊರ ಹಾಕುವಂತೆ ಧೋ ಎಂದು ಸುರಿಯುವ ಮಳೆ. ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಜೊತೆಯಾಗುತ್ತಾ, ಹಾಗೆ ಜೊತೆಯಾಗುತ್ತಲೇ ಜೊತೆಯಾಗಿಸುತ್ತಾ ಬರುತಿದ್ದ ಮಳೆರಾಯ ಥೇಟ್ ದಿಬ್ಬಣದ ಬೀಗರಂತೆ ಖುಷಿಯ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಆತಂಕ, ಏನಾಗಬಹುದು ಅನ್ನೋ ಅವ್ಯಕ್ತ ಭಯ, ಸುಸೂತ್ರವಾಗಿ ಜರುಗಿದರೆ ಸಾಕಪ್ಪ ಅನ್ನುವ ಆಸೆ ಎಲ್ಲವೂ ಮೂಡುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತಿದ್ದ. ದಿಬ್ಬಣ ಬರುವ ಮುನ್ನ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ತಯಾರಿಗಳು ಆಗಬೇಕು, ಎಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲಸ. ಬೀಗರನ್ನು ಎದುರುಗೊಳ್ಳುವುದೆಂದರೆ ಅದೇನು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವೇ. ಅದೆಷ್ಟು ಜಾಗ್ರತೆ, ಅದೆಷ್ಟು ತಯಾರಿ ಮಾಡಲೇ ಬೇಕು. ಒಮ್ಮೆ ಬೀಗರು ಅಡಿಯಿಟ್ಟ ಮೇಲೆ ಮುಗಿಯಿತು. ಅವರನ್ನು ಉಪಚರಿಸಲು ಎಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲಸ ಆಗಿರಬೇಕು.  ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಬಿಸಿಲು ಇರುವಾಗಲೇ ಹಪ್ಪಳ ಸಂಡಿಗೆ ಮಾಡಿ ಅದನ್ನು ಡಬ್ಬದಲ್ಲಿ ತುಂಬಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅದೂ ತರಾವರಿ ಹಪ್ಪಳಗಳು ಇದ್ದರೂ ಹಲಸಿನ ಹಪ್ಪಳಕ್ಕೆ ಅಗ್ರಸ್ಥಾನ. ರಾಜ ಅದು. ಉಳಿದ ಮಂತ್ರಿ ಮಂಡಲದಂತೆ ಅಕ್ಕಿ ಹಪ್ಪಳ, ಸಂಡಿಗೆ, ಮಜ್ಜಿಗೆ ಮೆಣಸು ಹೀಗೆ ಉಳಿದವರು ಇರುತಿದ್ದರು. ಆಮೇಲೆ  ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ ಅದೂ ಮಿಡಿ ಮಾವಿನ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ, ಸ್ವಲ್ಪ ನಿಂಬೆಕಾಯಿ ಉಪ್ಪಿನಕಾಯಿ, ತೋಟದಲ್ಲಿ
 ಯಾವುದಾದರೂ ಘಟನೆ ಸಂಭವಿಸುವುದು ಒಂದು ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿಯೇ ಆದರೂ ಅದಕ್ಕೆಷ್ಟು ಹಿನ್ನಲೆ ಸಿದ್ಧತೆ ನಡೆದಿರುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದು ನಮ್ಮ ಅರಿವಿಗೆ ಬರುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲಿ ಅಕಾರಣವಾಗಿ ಸಂಭವಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದೇ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಜರುಗುವುದಿಲ್ಲ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಘಟನೆಯೂ ಅನೇಕ ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಘಟನೆಗಳ ಕೊಂಡಿ ಸೇರಿ ಆಗುವ ಹಾರದಂತೆ.  ಅರಿಯುವ ಬುದ್ಧಿ, ನೋಡುವ ಕಣ್ಣು ನಮಗೆ ಇರುವುದಿಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ.  ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾಲಕ್ಕೆ  ಕರ್ಣ ಅತ್ಯಂತ ಅನುಕಂಪಕ್ಕೆ ಪಾತ್ರನಾಗುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯಾದರೆ ಕುಂತಿ ಅಷ್ಟೇ ದೂಷಣೆಗೆ ಪಾತ್ರಳಾಗುತ್ತಾಳೆ. ಯಾರದು ತಪ್ಪು ಯಾರದು ಸರಿ ನಮ್ಮ ಅನುಭವ ಆಲೋಚನೆಯ ಹಿನ್ನಲೆಯಲ್ಲಿ, ನಾವು ಕೇಳಿದ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ, ಅಥವಾ ನಾವು ಅಭಿಮಾನಿಸುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಹೇಳಿಕೆಯ ಮೇಲೆ ತೀರ್ಪು ಕೊಡುತ್ತೇವೆ. ಆದರೆ ಅದು ಕುಂತಿಯ ತಪ್ಪಾ, ಆಕಸ್ಮಿಕವಾ, ಘಟಿಸಲೆ ಬೇಕಾಗಿದ್ದ ಘಟನೆಯಾ  ಅವಳು ನಿಮಿತ್ತ ಮಾತ್ರವಾ, ಆ ಕಾಲಘಟ್ಟಕ್ಕೆ, ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ಅದಕ್ಕಿಂತ ಒಳ್ಳೆಯ ದಾರಿ ಬೇರೆ ಇತ್ತಾ  ಊಹೂ ಯಾವುದೂ ಯೋಚಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ಎಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೇವೆ ಅನ್ನುವುದರ ಮೇಲೆ ತೀರ್ಪು.  ಅದು ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ನಡೆದ ಘಟನೆಯಾ  ಎಂದರೆ ಬಹು ಹಿಂದೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.  ಚಿಕ್ಕ  ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ದತ್ತಕಕ್ಕೆ ಹೋದ ಕುಂತಿಯ ಮಾನಸಿಕತೆ ಬಾಲ್ಯ ಹೇಗಿತ್ತು ಎನ್ನುವ ವಿವರ ಎಲ್ಲಿಯೂ ದೊರಕುವುದಿಲ್ಲ. ಕೊಂಚ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಬಂದ ಹುಡುಗಿ ಅವಳ ಇಚ್ಚೆ ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಕಳುಹಿಸಿದರಾ,  ಹ

ಕ್ಷಮಿಸುವುದು ಎಂದರೆ ಮರೆಯುವುದಲ್ಲ.

 ನುವ್ವು ನಾಗಪಾಮುಲಾಂಟಿದವಿ , ಏಮಿ ಮರ್ಚಿಪೊಲೆವು, ಸಮಯಕೋಸಂ ಚೂಸ್ತು ಉಂಟಾವು, ನನ್ನ ಅಂಗೈಯನ್ನು ಅವರ ಬೊಗಸೆಯಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು ಹೇಳುವಾಗ ಮುಸ್ಸಂಜೆ. ಆಂಧ್ರದ ಕಾಡಿನ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ, ಕೃಷ್ಣಾ ನದಿಯ ತೀರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಆ ಪುಟ್ಟ ಗುರುಕುಲದಲ್ಲಿ ಆಗಷ್ಟೇ ಕತ್ತಲು ಹೊಸಿಲು ದಾಟಿ ಬಂದಿತ್ತು. ಕಾಣಿಸಿದರೂ ಕಾಣಿಸದ ಹಾಗಿನ ಬೆಳಕು. ಅಲ್ಲಿ  ಇದ್ದದ್ದೇ ಹತ್ತು ಮನೆಗಳು. ಒಂದಷ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು. ಸಣ್ಣಗೆ ನಕ್ಕಿದ್ದೆ. ಕತ್ತಲು ಅದಾಗಲೇ ಆವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಮುಖಭಾವ ಅವರಿಗೆ ಕಾಣಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಮೆಲ್ಲಗೆ ಕೈ ಬಿಡಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ  ಕರುವಿನ ಹಿಂದೆ ಮನೆಗೆ ಹೊರಟೆ. ಅಣ್ಣನಿಗೆ ಮೊದಲ ಕೆಲಸ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ಸಂಭ್ರಮ. ನಮ್ಮದೇ ಮನೆ, ನಮ್ಮದೇ ಬದುಕು ಅನ್ನುವುದಷ್ಟೇ ಮುಖ್ಯವಾಗಿತ್ತೇ ಹೊರತು ಯಾವ ಊರು, ಯಾವ ರಾಜ್ಯ ಅನ್ನೋದು ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಸ್ವತಂತ್ರ ಬದುಕು ಬೇಕಾಗಿತ್ತು ಅಷ್ಟೇ.  ಕೃಷ್ಣಾ ನದಿ ದೋಣಿಯಲ್ಲಿ ದಾಟಿದರೆ ದಂಡೆಯ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಪುಟ್ಟ ಊರು. ಕುಗ್ರಾಮ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಉದಾಹರಣೆ. ಬಡತನವೆನ್ನುವುದು ಅಲ್ಲಿ ಮರಳಿನ ಹಾಗೆ ಹಬ್ಬಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಒಂದು ಮೈಲಿ ನಡೆದರೆ ಒಂದು ಐವತ್ತು ಎಕರೆ ಜಾಗವನ್ನು ಖರೀದಿಸಿ ಅಲ್ಲೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಗುರುಕುಲ ಕಟ್ಟಿದ್ದರು. ಹಳೆಯ ಕಾಲದ ಕಾನ್ಸೆಪ್ಟ್. ಗುರುವಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಶಿಷ್ಯರ ವಾಸ. ಹೊಸಕಾಲದ ಗುರುಗಳು ಆಗಿದ್ದರಿಂದ  ಊಟಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಬೇರೆಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆ.  ಅದಷ್ಟು ಸ್ವಾವಲಂಬಿಯಾ

ಚೌಡಿಯ ಹರಕೆ

ದನ ಕರು ಹಾಕಿದೆ ಎಂದರೆ ಹಾಲು ಕರೆದು ಬಳಸುವ ಮುನ್ನ ಚೌಡಿಗೆ ಕೊಡುವುದು ಮಲೆನಾಡಿನ ಹಳೆಯ ಕಾಲದಿಂದಲೂ ನಡೆದು ಬಂದ ಪದ್ದತಿ. ಮೇಯಲು ಹೋದ ದನವೊ, ಕರುವೋ ಬರಲಿಲ್ಲ ಎಂದರೂ ಚೌಡಿಗೊಂದು ಹರಕೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡೆ ಹುಡುಕಲು ಹೋಗುವುದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಇಡೀ ಊರು ಕಾಯುವವಳು ಅವಳು ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆ. ರಾತ್ರಿಯ ಹೊತ್ತು ಗೆಜ್ಜೆ ಸದ್ದು ಕೇಳಿದರೆ, ಕೋಲು ಕುಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಯಾರೋ ಓಡಾಡುವ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿದರೆ ಯಾವ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಹೊರಗೆ ಬರಬಾರದು ಎನ್ನುವುದು ಗಾಢ ನಂಬಿಕೆ. ಸಂಪಗೋಡಿನಲ್ಲೂ ಹೀಗೊಂದು ನಂಬಿಕೆ ಇತ್ತು. ಆ ನಂಬಿಕೆ ಜೊತೆಜೊತೆಗೆ ಬೆಳೆದುಬಂದವಳು ನಾನು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರೇ ಇದ್ದರೆ ಅವತ್ತು ಹೆಜ್ಜೆಯ ಸದ್ದು ಜೋರಾಗಿ ಕೇಳಿಸುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ದೊಡ್ಡವರ ಅನುಭವ. ಅವೆಲ್ಲಾ ಅರ್ಥವಾಗುವ ವಯಸ್ಸು ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಭಯ ಕಾಡದೆ ಇರುವುದಕ್ಕೆ ಅದೊಂದು ನಂಬಿಕೆ ಸಾಕಾಗಿತ್ತು. ಉಳಿದೆಲ್ಲಾ ಹಾಗಾಗಿ ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ.  ಆ ಊರು ಮುಳುಗಿ ಇನ್ನೆಲ್ಲೋ ಹರಡಿ, ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಚೌಡಿ ಅನ್ನೋದು ನೆನಪಿನ ಆಳದಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹೋಗಿ ಮರೆತೇ ಹೋಗಿದೆ ಅನ್ನುವ ಹಾಗಾಗಿತ್ತು. ಅಹಿಗಿನ್ನೂ ಎರಡು ವರ್ಷವೂ ತುಂಬಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಊರಿಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆವು. ರಾತ್ರಿ ಎಂದೂ ಇಲ್ಲದ ವಿಪರೀತ ಹಟ. ಏನು ಸಮಾಧಾನಿಸಿದರೂ, ಹೊತ್ತು ತಿರುಗಿದರೂ ನಿದ್ದೆ ಬಂದಂತೆ ಆಗುವ ಮಗು ಹಾಸಿಗೆಯಲಿ ಮಲಗಿಸಿದ ತಕ್ಷಣ ಮತ್ತೆ ಜೋರು ಹಠ. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡಿದ ಸುಸ್ತು
  ನಾನಾಗ ತುಂಬಾ ಚಿಕ್ಕವಳು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಊರಲ್ಲಿ ಸಂಭ್ರಮ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಯಾಕೆ ಅನ್ನೋದು ಗೊತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಸಂಭ್ರಮ ಶುರುವಾಗಿ, ಮಾತು ಕತೆ ಚರ್ಚೆ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಅದಾಗಲೇ ಬಹಳ ದಿನಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಆಗಾಗ ಊರವರು ಸೇರಿ ಇಟ್ಟಿಗೆ ಮಾಡುವುದು ಅದನ್ನು ಜೋಡಿಸುವುದು ನಡೆಯುತಿತ್ತು. ಎಲ್ಲರೂ ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ಏನೋ ಗಡಿಬಿಡಿ, ತುಸು ಟೆನ್ಶನ್. ಅವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಏಳುವಾಗಲೇ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಎರಡು ಗಂಟೆಗೆ ರಥ ಬರುತ್ತಂತೆ ಎನ್ನುವ ದನಿ ಕೇಳಿಸಿತ್ತು. ರಥ ಎಂದರೆ ಜಾತ್ರೆ ಅನ್ನೋದಷ್ಟೇ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ನನಗೆ ಒಹ್ ಇದಾ ವಿಷಯ, ಅದಕ್ಕೇನಾ ಈ ಹಡಾವುಡಿ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸಂಭ್ರಮ. ಊರಿಗಿಂತ ಬೇಗ ಎದ್ದು ಇವತ್ತು ರಥ ಅಲ್ವೇನೆ ತಲೆಸ್ನಾನ ಮಾಡಿಸು ಅಂತ ಅಜ್ಜಿಗೆ ರಗಳೆ ಮಾಡಿ ಚೆಂದದ ಡ್ರೆಸ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಗಡಿಯಾರ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಕುಳಿತುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ಅದು ನಿಧಾನ ಹೋಗ್ತಾ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸಿ ಕಿರಿಕಿರಿ ಆದಾಗ ಮಾತ್ರ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಗಂಟೆಗೆ ಇಟ್ಟರೆ ಆಗೋಲ್ವೇನೇ ಬೇಗ ಎರಡು ಗಂಟೆ ಆಗುತ್ತೆ ರಥ ಬರುತ್ತೆ ಎಂದಿದ್ದೆ. ಅವಳು ಹುಚ್ಚು ಹುಡುಗಿ ಎಲ್ಲವೂ ಆಗಬೇಕಾದ ಸಮಯಕ್ಕೆ ಆಗೋದು ಎಂದು ತನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನಳಾಗಿದ್ದಳು. ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಬೈಯುತ್ತಾ ಜಗುಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಬರುವ ರಥಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಒಂದೂ ಅಂಗಡಿ ಬಂದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಚಿಂತೆ ತಲೆಯಲ್ಲಿ. ಒಬ್ಬೊಬ್ಬರೇ ಸೇರುವುದು, ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಸುಟ್ಟಿದ್