ಅಹಿಯೂ, ಚಂದ್ರಿಯ ಮಗಳೂ

ನಾನು ಭೂಮಿಗಿಳಿದ ಹೊತ್ತಲ್ಲೇ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯ ಚಂದ್ರಿಗೂ ಪ್ರಸವದ ಸಡಗರ. ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಗಂಡು ಹುಟ್ಟಿದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ಅನ್ನೋ ನಂಬಿಕೆ ಪ್ರಚಲಿತ ಆಗ. ಆದ್ರೆ ಅಮ್ಮ ಚಂದ್ರಿ ಇಬ್ಬರೂ ಹೆತ್ತಿದ್ದು ಹೆಣ್ಣೇ... ಹುಟ್ಟಿದ ಮೇಲೆ ಈ ಭಾಂಧವ್ಯವಾ, ಹುಟ್ಟುವ ಮೊದಲೇ ಶುರುವಾಗಿತ್ತಾ ಅನ್ನೋ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೂ ಉತ್ತರವೇ ಇಲ್ಲ...
ಬಾಲ್ಯದ ಆಟ ಶುರುವಾಗಿದ್ದೆ ಅವುಗಳ ಜೊತೆ. ನನ್ನಮ್ಮನ ಹಾಲಿನ ಜೊತೆ ಜೊತೆಗೆ ಚಂದ್ರಿಯೂ ಹಾಲುಡಿಸಿದ್ದಳು. ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬೆಳೆದ ಕೆಂಪಿಗೂ ನಂಗೂ ಒಂದು ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆದಿತ್ತು. ನನ್ನ ಬಹುಪಾಲು ಸಮಯ ಅವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ. ಬೆಳಿಗ್ಗಿನ ಸುಪ್ರಭಾತ ಶುರುವಾಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದೇ ಅವುಗಳ ಅಂಬಾ ದನಿಯಿಂದ. ಅಜ್ಜಿಯ ಕೆಲಸ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದೆ ಅವುಗಳಿಗೆ ಗಂಜಿ ಕೊಡುವುದರಿಂದ. ಕರೆದು ತಂದ ಹಾಲು ಹದವಾಗಿ ಇದ್ದಿಲ ಒಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಯಿಸುವಾಗ ಬರುವ ಪರಿಮಳಕ್ಕೆ ಹಸಿವು ರುದ್ರತಾಂಡವವಾಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವುಗಳನ್ನು ಮೇಯಲು ಬಿಡೋದು ಒಂದು ಸಂಭ್ರಮ. ಪುಟ್ಟ ಕರುಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಕಟ್ಟಿ ಅವನ್ನು ಅಜ್ಜ ಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಕರುಗಳನ್ನ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವ ಸಂಭ್ರಮ ನಮ್ಮದು. ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯ ಬಾಗಿಲು ಮುಚ್ಚುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅವುಗಳನ್ನ ಅಂಗಳಕ್ಕೆ ಕರೆದು ತಂದು ಅವುಗಳ ಜೊತೆ ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಿ ಅಲ್ಲೇ ಹುಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿದ್ದೆಗೆ ಶರಣಾಗುತ್ತಿದ್ದದ್ದು ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ. ಮಧ್ಯಾನ ನಮ್ಮ ಊಟ ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಜ್ಜಿ ಅನ್ನವನ್ನು ಮೆದುವಾಗಿ ಕಲೆಸಿ ಇನ್ನೂ ಹುಲ್ಲು ತಿನ್ನಲು ಬಾರದ ಎಳೆಯ ಕರುಗಳಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದನ್ನು ಮುದ್ದು ಮಾಡುತ್ತಾ ಪುಸಲಾಯಿಸುತ್ತಾ ಕೂರೋದು ನಮ್ಮ ಕೆಲಸ. ಸ್ವಲ್ಪ ಬೆಳೆದ ಮೇಲೆ ಅದು ನನ್ನ ಕೆಲಸ. ಬದುಕಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಮಾಡಿದ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ಅದರದ್ದು ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಾನ.
ಅನಂತರದ ಬದುಕು ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಾ ಹೋಗಿತ್ತು. ಹಸುಗಳ ಬಾಣಂತನ, ಪುಟ್ಟ ಕರುಗಳಿಗೆ ತಿನ್ನಿಸುವಿಕೆ, ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯ ಕೆಲಸ ಎಲ್ಲವೂ ಬದುಕಿನ ಭಾಗವೇ ಆಗಿಹೋಗಿತ್ತು. ನನ್ನ ನಲಿವಿಗೆ, ನೋವಿಗೆ, ಬೇಸರಕ್ಕೆ ಎಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಪರಿಹಾರ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯೇ.. ಚಂದ್ರಿಯ ಕೊರಳು ತಬ್ಬಿ ಅತ್ತರೆ ಅವಳು ನೆಕ್ಕಿ ಒರೆಸುತ್ತಿದ್ದ ಕಣ್ಣಿರು ಅದೆಷ್ಟು ಬೇಗ ಆವಿಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅನ್ನೋದು ಇವತ್ತಿಗೂ ವಿಸ್ಮಯವೇ.. ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ಕುಣಿದಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅವಳು ಕೊರಳು ತೂಗುವ ರಭಸಕ್ಕೆ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಕೋಡುತಾಗಿತು ಬಾರೆ ಅಂತ ಅಜ್ಜಿ ಕಿರುಚುತ್ತಿದ್ದಳು. ನನ್ನ ಮಾತ್ರ ಹಳ್ಳಿಗೆ ಕೊಡು ಆಯ್ತಾ ನಾನು ಸಿಟಿ ಗೆ ಹೋಗೋಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿ ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಇರೋಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನನ್ನದು ಹುಚ್ಚುತನ ಅಂತ ಮನೆಯವೆಲ್ಲಾ ನಗುತ್ತಿದ್ದರು.
ಮದುವೆಯಾಗಿ ಅಹಿ ಹುಟ್ಟುವ ಕ್ಷಣಗಣನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಅಜ್ಜಿ ಮನೆ ಅತ್ತೆ ಮನೆ ಎರಡೂ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಕೊಟ್ಟಿಗೆಯಲ್ಲೂ ಪ್ರಸವವೇದನೆ. ಇವತ್ತಿಗೂ ಅಹಿ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿದ ಕೂಡಲೇ ಮೊದಲು ಹೋಗೋದು ಕೊಟ್ಟಿಗೆಗೆ. ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗ ವಿಚಾರಿಸೋದು ಅವುಗಳನ್ನೇ. ಗಲೀಜು ಎಂದರೆ ಕಾಲು ಕೆಳಗಿಡಲು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವಳು ಈ ಸಲ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಮ್ಮಾ ನಾನು ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಕ್ಲೀನ್ ಮಾಡಲಾ ಅಂದಾಗ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗಿತ್ತು, ಸಂದೇಹವೂ ಇತ್ತು. ಅವಳ ಗೆಳತಿ ಸಗಣಿಯ ಜೊತೆ ಮಲಗಿದ್ದು ನೋಡಿ ಅವಳಿಗೆ ಸಂಕಟವಾಗಿ ಅಷ್ಟೂ ಸಗಣಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ನೀರು ಹಾಕಿ ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ತೊಳೆದು ಅಜ್ಜ ತಂದಿಟ್ಟ ಹುಲ್ಲು ಅದರ ಮುಂದೆ ಹಾಕಿ ಅದರ ಹಣೆಗೊಂದು ಮುತ್ತ ಕೊಟ್ಟು ಬಂದವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ.
ಅಲ್ಲಿದ್ದಿದ್ದು ನಾನಾ, ಅಹಿಯಾ ಅನ್ನೋ ಗೊಂದಲದಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗಲೇ ದೋಸೆಯ ಪುಟ್ಟ ಚೂರೊಂದನ್ನು ತೆಗೆದು ಮೃದುವಾಗಿ ಅದರ ಬಾಯಿ ತೆರೆಸಿ ಇತ್ತು ತಿನ್ನು ಇನ್ನೂ ಚಟ್ನಿ ಬೇಕಾದ್ರೆ ಹೇಳು ಖಾರವಾದ್ರೆ ತುಪ್ಪ ಹಾಕಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ ಅಂತಿದ್ರೆ ಅಗಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಕರು ತಲೆಯಲ್ಲಾಡಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
ಪ್ರೀತಿಗೆ ಕಟುಕರ ಪರಿಚವಿರುವುದಿಲ್ಲ ...
ವೃದ್ಧಾಪ್ಯ ಭಾಧಿಸುವುದಿಲ್ಲ....

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

ಮಾತಂಗ ಪರ್ವತ

ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಬನ್ನಿ ಮೇಡಂ ಮಾತಂಗ ಪರ್ವತ ಹತ್ತೋಣ. ಬಿಸಿಲು ಏರಿದರೆ ಆಮೇಲೆ ಸುಸ್ತಾಗುತ್ತೆ ಎಂದ ಗೈಡ್ ಮಾತು ಕೇಳಿ ದೃಷ್ಟಿ ಅತ್ತ ಹರಿಸಿದರೆ ಅದು ಬೆಟ್ಟವೋ ಇಲ್ಲಾ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ಕಲ್ಲು ಪೇರಿಸಿಟ್ಟ ಆಕೃತಿಯೋ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಕಡಿದಾದ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಬಂಡೆಗಳನ್ನು ಹತ್ತಬಹುದಾ ಅಂತ ಕೊಂಚ ಅನುಮಾನದಲ್ಲೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಎರಡು ದಾರಿ ಇದೆ ಒಂದು ಕಡಿದಾದ ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವುದು ಸ್ವಲ್ಪ ಬೇಗ ಹೋಗಬಹುದು ಆದ್ರೆ ಕಷ್ಟ, ಇನ್ನೊಂದು ಮೆಟ್ಟಿಲುಗಳಿರುವ ದಾರಿ ಅದೂ ಸಹ ಸುಲಭದ್ದೇನಲ್ಲ, ನೀವು ಯಾವುದು ಹೇಳ್ತಿರೋ ಅದರಲ್ಲಿ ಹೋಗೋಣ ಎಂದು ನಮ್ಮ ಮುಖವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ಉತ್ತರಕ್ಕಾಗಿ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಏರುವುದು ಯಾವತ್ತು ಸುಲಭವಿತ್ತು ಹೇಳಿ ಅನ್ನೋ ಮಾತು  ಗಂಟಲಲ್ಲೇ ಉಳಿಯಿತು. ಹತ್ತೋದು ಪ್ರಯಾಸವಾದರೂ ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಹತ್ತಬಹ್ದು ಆದರೆ ಇಳಿಯೋದೇ ಕಷ್ಟ ಅಮ್ಮಾ ಹಾಗಾಗಿ ಮೆಟ್ಟಿಲಿಂದ ಇಳಿಯೋದು ಬೇಡಾ, ಸುಲಭವಾಗಿ ಕಾಲು ಜಾರುತ್ತೆ, ಬೀಳೋ ಚಾನ್ಸ್ ಜಾಸ್ತಿ ಅಂದ್ಲು ಮಗಳು. ಬೆಟ್ಟ ಹತ್ತುವುದು, ಬದುಕು ಸಾಗುವುದು ಎರಡಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಬಹಳ ಏನಿಲ್ಲ,  ಹತ್ತುವುದು ಪ್ರಯಾಸ ಆದರೆ ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಮೈ ಮರೆತರೂ, ಅಹಂನ ಪೊರೆ ಕವಿದರೂ ಕಣ್ಣು ಮಂಜಾಗಿ ಕಾಲು ಜಾರುತ್ತದೆ. ಪ್ರಪಾತ ತಲುಪುವುದು ಒಂದು ಗಳಿಗೆಯ ಕೆಲಸ ಅಷ್ಟೇ. ಭೇಷ್ ಮಗಳೇ ಇಷ್ಟು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಸಾಕು ಹೆಜ್ಜೆ ಜಾರದಿರಲು ಅಂತ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಅಂದುಕೊಂಡು ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋದೆ. ಮಾತಂಗ ಮುನಿ
Read more

ರಂಜದ ಹೂ

ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಕುಣಿಯುತ್ತಾ ಹೋಗುವಾಗ ಓಡುವ ಕಾಲಿಗೆ ಪಕ್ಕನೆ ಬ್ರೇಕ್ ಹಾಕಿ ಕಣ್ಣು ಮೂಗು ಎರಡೂ ಅರಳುವುದು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದ ರಂಜದ ಹೂ ನೋಡಿದಾಗ. ಒಹ್ ಹೂ ಬಿಳೋಕೆ ಶುರುವಾಯ್ತು ಅನ್ನುವ ಸಂಭ್ರಮ ಉಕ್ಕಿ ಅದು ದನಿಯಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತವಾಗಿ ಬಿದ್ದ ಹೂ ಅನ್ನು ಮೃದುವಾಗಿ ಎತ್ತಿ ಆಘ್ರಾಣಿಸಿದರೆ ಆಹಾ ಅದೂ ಒಂದು ಧ್ಯಾನವೇ. ಅದೇ ಉತ್ಸಾಹದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಇನ್ನೇನು ಹೇಳಬೇಕು ಅನ್ನುವಾಗಲೇ ನಾಳೆಯಿಂದ ರಂಜದ ಹೂ ಜಾಸ್ತಿ ಹೆರಕಿಕೊಂಡು ಬಾ ಸಹಸ್ರ ಪದ್ಮ ಪೂಜೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅನ್ನೋ ಅಜ್ಜಿಯ ದನಿ ಕೇಳುತಿತ್ತು. ನಾನೇ ತರ್ತೀನಿ ಅನ್ನುವ ಸಂಭ್ರಮ ಇನ್ಯಾರೋ ತಾ ಅಂದಾಗ ಸಿಟ್ಟಾಗಿ ಬದಲಾಗುವುದು ಹೇಗೆ ಎನ್ನುವುದು ಮಾತ್ರ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಜಾಸ್ತಿ ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಯಸ್ಸೂ ಅದಾಗಿರದ ಕಾರಣ ಆ ಮುನಿಸಿಗೆ ಆಯಸ್ಸೂ ಅಲ್ಪವೇ ಆಗಿರುತಿತ್ತು. ರಾತ್ರಿ ಮಲಗುವಾಗಲೇ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಶುರು. ಆಚೆಮನೆಯ ಹತ್ತಿರ ಮರ ಸಣ್ಣದು, ಜಾಸ್ತಿ ಹೂ ಸಿಕ್ಕೊಲ್ಲ, ಅದರಲ್ಲೂ ಜಯತ್ತೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯೇ ಎದ್ದು ಗಣಪತಿಗೆ ಬೇಕು ಅಂತ ಆರಿಸಿರ್ತಾರೆ. ಇನ್ನು ಗೊಬ್ಬರದ ಗುಂಡಿಯ ಪಕ್ಕದ ಮರದ್ದು ಲೆಕ್ಕವಿಟ್ಟಂತೆ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ಹೂ. ಇವಳ ಪೂಜೆಗೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಹೂ ಸಿಗೋದು, ಬೇಗ ಆರಿಸಲು ಆಗೋದು ಗೌಡರ ಮನೆಯ ಹಾಡ್ಯದ ಮರದ ಬುಡದಲ್ಲೇ ಎಂದು ನಿರ್ಧರಿಸುವ ವೇಳೆಗೆ ನಿದ್ರೆ ಬಂದಾಗಿರುತಿತ್ತು. ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದು ಕೈಯಲ್ಲೊಂದು ಬುಟ್ಟಿ ಹಿಡಿದು ಹೊರಟರೆ ಅಶ್ವಮೇಧಯಾಗಕ್ಕೆ ಹೊರಟಂತೆ. ಸದ್ಯಕ್ಕೆ
Read more

ಬರಿದೆ ಆಡುವ ಮಾತಿಗರ್ಥವಿಲ್ಲ...

ಮೊನ್ನೆ ಸ್ನೇಹಿತೆಯೊಬ್ಬರು ಶೇರ್ ಮಾಡಿದ ತೋಳ್ಪಾಡಿಯವರ ಭಾಷಣದ ತುಣುಕೊಂದು ಕೇಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಮಾತಿನ ಕುರಿತಾದ ಮಾತದು. ನುಡಿದರೆ ಮುತ್ತಿನ ಹಾರದಂತಿರಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಬಸವಣ್ಣನವರ ವಚನವನ್ನು ಅವರು ಬಿಡಿಸಿಟ್ಟ ಪರಿಗೆ ದಂಗಾದೆ. ಮಾತು ಮುಗಿದರೂ ನನ್ನೊಳಿಗಿನ ಮೌನ ಮಾತಾಡುತಿತ್ತು. ಒಮ್ಮೆ ನಾವು ಮಾತಾಡುವುದನ್ನ ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಹೋದರೆ ನಾವೇನು ಅನ್ನುವುದು ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತೇವಾ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಆಲೋಚಿಸುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ಮಾತಿಗೊಂದು ಮಾತು, ಮೆಚ್ಚಿಸಲು ಮಾತು, ಕೆರಳಿಸಲು ಮಾತು, ಮನಸ್ಸಿನ ಮಾತು, ಬುದ್ಧಿಯಮಾತು, ರಂಜಿಸಲು ಮಾತು ಹೀಗೆ ಮಾತಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ಭಾವಗಳು, ಅದೆಷ್ಟು ದಾರಿಗಳು. ಮಾತಾಡಲು ಬರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ಸಂಭ್ರಮದಲ್ಲಿ ಏನು ಮಾತಾಡ್ತೀವಿ, ಹೇಗೆ ಮಾತಾಡ್ತೀವಿ ಅಸಲಿಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಮಾತಾಡುವ ಅವಶ್ಯಕತೆಯಿತ್ತಾ ಅದು ನಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಮಾತಾ ಉಹೂ ಯಾವುದನ್ನೂ ಆಲೋಚಿಸದೆ ಗಮನಿಸದೆ ಕೇವಲ ಮಾತಾಡುತ್ತೇವೆ ಹಲವು ಸಲ. ಈ ಬಾರಿ ಊರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಅಹಿ ಮತ್ತು ಅನೀಶನ ನಡುವೆ ಏನೋ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು. ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಹಂತದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಮಾತುಕತೆಯನ್ನು ತಂದು ಅವಳ ಮಾವನಿಗೆ ಹೇಳುವ ಆತುರದಲ್ಲಿ ಓಡಿ ಬಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದವಳು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿದಾಗ ಅನೀಶನ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಕಂಡ ಬದಲಾವಣೆ ಎಲ್ಲೋ ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಮನೋಭಾವ ಹುಟ್ಟಿಹಾಕಿದರೂ ಅದನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಪ್ರಯತ್ನವೋ ಇಲ್ಲಾ ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಯತ್ನವೋ ಮಾಡುತ್ತಾ ನಾನು ನಿಜಾನೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಕಣೋ ಅಂದ್ಲು.
Read more